قرآن کریم.
ابن‌عربی، محمد ابن علی (1385)، فصوص الحکم، ترجمه، توضیح و تحلیل محمدعلی موحد و صمد موحد، تهران: کارنامه.
احمدی، بابک (1375)، حقیقت و زیبایی، درسهای فلسفۀ هنر، چ سوم، تهران: مرکز.
ایزوتسو، توشیهیکو (1392)، صوفیسم و تائوئیسم، ترجمۀ محمدجواد گوهری، تهران: روزنه.
حافظ، شمس الدین محمد (1359)، دیوان حافظ، به تصحیح و توضیح پرویز ناتل خانلری، تهران: خوارزمی.
داوری اردکانی، رضا؛ رضا نیلی پور؛ علیرضا قائمی نیام؛ آنتونی جی ان جاج و لطفالله یارمحمدی (1391)، زبان استعاری و استعاره‌های مفهومی، تهران: هرمس.
دومینیک، لویس و گات بریش (1385)، دانشنامۀ زیبایی‌شناسی، مترجمان: بابک محقق، فرهاد ساسانی، شیده احمدزاده، منوچهر صانعی دره بیدی، مسعود قاسمیان، امیرعلی نجومیان، تهران: فرهنگستان هنر.
سعدی، مصلح ابن عبدالله (1377)، دیوان غزلیات استاد سخن سعدی شیرازی، به کوشش خلیل خطیب رهبر، تهران: مهتاب.
شبستری، محمود (1392)، شرح سادۀ گلشن راز، بهروز ثروتیان، تهران: سازمان تبلیغات اسلامی.
شمیسا، سیروس (1370)، معانی و بیان 2، تهران: دانشگاه پیام نور.
عبدالرزاق، جمالالدین (1320)، دیوان استاد جمال الدین محمد ابن عبدالرزاق اصفهانی، یا تصحیح و حواشی حسن وحید دستگردی، تهران: چاپخانۀ ارمغان.
عطار، فریدالدین (1356)، دیوان شیخ فریدالدین عطار نیشابوری، حواشی و تعلیقات از م.درویش، تهران: جاویدان.
فتوحی، محمود (1385)، بلاغت تصویر، تهران: سخن.
کرمانی، خواجو (1369)، دیوان اشعار خواجوی کرمانی، به تصحیح احمد سهیلی خوانساری، تهران: چاپ مروی.
مصلح، علی اصغر (1400)، هگل، تهران: علمی.
مولوی، مولانا جلالالدین محمد (1391)، کلیات شمس تبریزی، بانضمام شرح حال مولانا، به قلم بدیع الزمان فروزان‌فر، تهران: امیرکبیر.
مولوی، مولانا جلال الدین محمد (1388)، مثنوی معنوی، تصحیح رینولد نیکلسون، تهران: ققنوس.
هاشمی، زهره (1389)، «نظریۀ استعارۀ مفهومی از دیدگاه لیکاف و جانسون»، ادب پژوهشی، شمارۀ دوازدهم، صص 119-140.
)