واژه عربی «یعنی» در دستور زبان فارسی

مطالب عمومی

نویسنده

استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران

چکیده

از دیدگاه زبان‌شناختی، استقراض زبان‌ها از یکدیگر، زمینه‌ساز قوّت و توانمندی آنها می‌گردد به‌شرط اینکه این استقراض‌ها در حوزة واژگان و عبارات و مثل‌ها و جمله‌ها باشد و به وام‌گیری قواعد زبان مبدا در زبان مقصد نینجامد.
در اینکه زبان فارسی در قرون اولیه هجری و پیش از آن، بر زبان عربی تأثیر گذاشته است، تردیدی وجود ندارد و شاهد آن، علاوه بر کتاب‌های معربات و آثار کسانی چون ادی‌شیر، آذرنوش، سبزیان‌پور و...، برخی از واژگان به‌کاررفته در قرآن مجید (سجّیل: سنگ+گل) است که ریشة فارسی دارند؛ امّا پس از آغاز قرن چهارم، زبان عربی به دلایل مختلف از جمله داشتن قوت تعبیر و بیان و اهمیت دینی این زبان در نزد مسلمانان، تأثیرش بر زبان فارسی قوت گرفت و سپس چنان شد که برخی از کتاب‌های تاریخی، آگنده از واژگان، جملات، ابیات و گاه قواعد عربی شد و چنان با زبان فارسی درآمیخت که انسجام متنش را نیز به هم نریخت.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Fragments and tips

نویسنده [English]

  • Vahid Mobarak
Assistant Professor of Persian Language and Literature, Razi University, Kermanshah, Iran

کلیدواژه‌ها [English]

  • Persian grammer
  • Arabic language

مراجع

  • - مشکوه‌الدینی، مهدی (1388)، دستور زبان فارسی، چ 4، تهران: سمت.

    • وحیدیان کامیار، تقی و غلامرضا عمرانی (1386)، دستور زبان فارس (1)، چ 9، تهران: سمت.

    • - مشکوه‌الدینی، مهدی (1388)، دستور زبان فارسی، چ 4، تهران: سمت.

      - وحیدیان کامیار، تقی و غلامرضا عمرانی (1386)، دستور زبان فارس (1)، چ 9، تهران: سمت.

پژوهشنامه متون ادبی دورۀ عراقی
دوره 3، شماره 4
دی 1401
صفحه 119-121

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار